Adriaan Marin: Etsen is mediteren
In september pakt Galerie Solo in Antwerpen uit met werk van Adriaan Marin. Hij won de recente editie van de Prijs Frans Dille. Die wordt elke drie jaar uitgereikt aan een veelbelovend talent in de teken- en/of grafiekkunst. Marin heeft van etsen in zwart-wit zijn handelsmerk heeft gemaakt, maar hij droomt ondertussen ook al van geschilderde kleuren.
Het is druk in de lokalen van de Antwerpse Academie. Daarom besluiten we rustige oorden op te zoeken. Voor we vertrekken trekt Adriaan een van de tientallen laden open die het vertrek vullen. Hij toont me enkele werken. ‘Wat vind je ervan?’ Ik zoek een houvast in bekende namen: Ensor danst met Bosch, terwijl Bruegel om de hoek komt kijken. Marin knikt bevestigend, maar verduidelijkt dat namen niet belangrijk voor hem zijn. ‘Ik kijk naar beelden, niet naar namen. Beelden stapelen zich op in mijn hoofd. Daar schep ik al mijn werk.’
Familie en vrienden wisten de jonge Adriaan al snel te overtuigen om verder te gaan met zijn tekenpassie. ‘Ik kon me als tiener echt verliezen in mijn tekeningen. Als ik potlood en papier vastnam, hield de tijd op met bestaan, om me een halve dag later opnieuw tot de realiteit te roepen. Na een opleiding mechanica ging ik op zoek naar een studierichting die bij mijn passie aanleunde. Ik belandde op de Antwerpse Academie in de opleiding grafiek. Ik maakte kennis met elke druktechniek, zoals lino en steendruk. Maar ik voelde me vooral aangetrokken tot etsen.’
De leugenaar, ets op papier, 415 x 615 mm
Etsen als zenmoment
Sindsdien zweert Adriaan bij de etstechniek. Ook al kan hij die alleen maar beoefenen in de Academie. ‘Thuis in Sint-Niklaas heb ik geen mogelijkheid tot etsen. Dan geef ik me over aan mijn tekenpen. Maar toch geef ik de voorkeur aan de ets. Het biedt me de mogelijkheid om een zuiver lijnenspel uit te werken. Etstechniek maakt het mogelijk om frivoler te werk te gaan. Tegelijkertijd dwingt de materie me ook om geconcentreerd te werken. De ets is voor mij een zenmoment, een meditatie bij mijn beelden.’ Toch wil hij zich ook gaan toeleggen op schilderkunst. ‘Nu werk ik in zwart-wit, maar de beelden in mijn hoofd zijn in kleur. Ik wil die kleuren ook aan mijn werken kunnen toevoegen.’
Eén van de drie werken waarmee Adrian de Prijs Frans Dille won, heet ‘Ummagumma’. De titel verwijst naar het gelijknamig album van Pink Floyd. ‘Voor mij is dit werk de verbeelding van de muziek’, vertelt Adriaan. Het werk is niet groter dan 51,5 op 61,5 cm en zoals vaker in zijn werk lijkt het alsof elke vierkante centimeter een verhaal vertelt. Op dit moment werkt hij aan een ets waarin de moord op een fictieve paus centraal staat. Hypocritus II dook eerder op in werk van Marin, maar krijgt nu een prominentere plaats. ‘Het is niet noodzakelijk de moord op een mens die centraal staat, maar de moord op een idee’, legt hij uit. ‘Hypocritus mag dan wel verwijzen naar de centrale rol van religie, tegelijk is hij ook de verpersoonlijking van alle huichelarij. Met de moord op de paus moet alle hypocrisie uit de wereld verdwijnen.’
Ummagumma, ets op papier, 515 x 615 mm
Toekomstplannen
Ik vraag hoe hij weet wanneer een werk klaar is. Hij vertelt dat het voor hem geen enkel probleem oplevert. Het beeld dat in zijn hoofd zat, mag dan niet altijd op dezelfde manier uitgewerkt op papier verschijnen, maar hij weet wel exact wanneer de laatste lijn gezet is. Diezelfde vastberadenheid vind ik ook terug in zijn toekomstplannen. Het winnen van de Prijs Frans Dille is een aangename deuropener, maar hij is er zich ook van bewust dat verdere stappen nodig zijn. Netwerken en gezien worden, deelnemen aan wedstrijden en vooral geloven in jezelf. Adriaan dankt veel aan zijn docenten. ‘Ze wisten me steeds opnieuw uit te dagen met de antwoorden op mijn vragen.’
Ten slotte belanden we bij de verkoop van zijn werk. Er valt een korte stilte waarin de jonge kunstenaar zijn woorden wikt. ‘Prijszetting is een kwestie van goede afspraken tussen galeriehouder en kunstenaar. Wie te weinig vraagt, wordt niet naar waarde geschat. Mijn prijzen zijn correct voor het werk dat ik maak. Ik werk in beperkte series en weet perfect hoeveel tijd ik aan een werk besteed.’
Adriaan Marin stelt tentoon:
Galerie Solo, Antwerpen, van 5 september tot 5 oktober 2019.
