Carte Blanche: Rebekka Löffler
In ‘Carte Blanche’ krijgt een kunstenaar vrij spel. BLANCO, de platformfunctie van de atelierorganisatie NUCLEO, duikt geregeld op met projecten waarin het kunstenaars vraagt te reageren op een 'lege zone'. Deze keer vormen 2 lege vellen papier en een carte blanche het speelveld. De kunstenaars worden geselecteerd i.s.m. de partners van atelierorganisaties UFO: NUCLEO uit Gent, Studio Start uit Antwerpen, Cas-co uit Leuven, Vonk uit Hasselt/Genk en De Tank van het Entrepot uit Brugge. Deze keer: Rebekka Löffler (via NUCLEO)
Landschappenland
Uiteindelijk was er noch het woord, noch de plek. Jij en ik waren de laatste lettergreep, twee mensen en de ruimte tussen hen in. Ieder op zoek naar een plek, op zoek naar een definitie van de ligging ervan, om zich zo in de ruimte te kunnen oriënteren. De plek bestaat door ons, de plek leeft in ons. Wij veranderen de ligging ervan, maar op haar richting hebben we geen vat. We palen datgene af wat niet altijd van ons is, om ons een plaats tussen andere plekken in te kunnen schuiven.
Mijn plek leeft in mij, net zoals er ook andere plekken in me huizen. Ik ben de plek die ik benoemen wil, zo kan ik haar vastgrijpen, om niet te vergeten, omdat ik vastgehouden wil worden. De benaming ervan is slechts een woord, steeds gelinkt aan die plek, mijn ganse leven, dat van mij. Net zoals jouw naam ook maar een woord is, die door haar verbondenheid met mij, mijn leven met jou anders en lichter maakt.
Maar ook jouw plek leeft in mij, net zoals jij in mij leeft. Ik ben niet uit op een oorlog met jou, gewoon een stukje land van jou bezitten, volstaat al. Mijn land is jouw land is ons land. Je hoeft het gewoon maar te benoemen: braakland, akkerland, achterland en niemandsland. Ik heb een voorkeur voor dat laatste, niemandsland. Een terugtrekland voor iedereen die tevergeefs staken hakt en wortels giet. Het is de ruimte tussen jou en mij, het ertussenland als eenheidsland. Het vergezichtenland gevoelsmatig, als liefdesland. Alsjeblieft, reik me toch je hand, al was het maar omdat mijn land ook dat van jou is.
(Rebekka Löffler)
(Links)
Verortete Worte - Versonnene Orte, 2018, 180 x 140 cm, acryl en olieverf op doek. (detail)
(Rechts)
Du färbst meine Gedanken, 2018, 180 x 140 cm, acryl en olieverf op doek.
