Uit de webgalerie: Sander Jacobs en Hilde Goossens
Uit haar selectie van 7 werken uit de webgalerie op www.kunstwerkt.be koos SASSAFRAS DE BRUYN 2 werken die we paginagroot in het aprilnummer van Kunstletters voorstellen: 'geDaante' van Sander Jacobs en 'Kötbullar met Amélie I ' van Hilde Goossens.
SANDER JACOBS
geDaante
collage, 18 x 24 cm
Al van jongs af aan teken ik figuurtjes. Het helpt me om mijn indrukken te ordenen, om me beter te concentreren. Sinds enkele laatste jaren besteed ik aandacht aan techniek, aan hoe een beeld ontstaat. Ik ben een analoge Photoshopper die puzzelt met lagen. Ik hou er van om te werken met een combinatie van emoties, die niet altijd voor de hand ligt: het werk mag zowel een speels, wrang als donker karakter hebben.
Mijn inspiratie kan werkelijk van overal komen. Van het alledaagse, tot het werk van Michael Borremans of de muziek van Amenra. Voor dit werk heb ik gebruik gemaakt van materialen en tekeningen die ik door de jaren heen heb verzameld en gemaakt. De blik van muzikant Daan intrigeerde me. Hij is bij toeval in een gedaante terechtgekomen.
Ook mijn fascinatie voor oude doorleefde materialen speelt een rol in de zoektocht naar het uiteindelijke beeld. Zo is het roze millimeterpapier nog van mijn grootouders geweest. Eén stukje papier verbergt soms een heel verhaal. Het kader tikte ik op de kop in de kringloopwinkel. Door op die manier elementen of lagen samen te brengen start ik bij elk werk met een nieuw verhaal.
Sassafras De Bruyn:
Lang niet alle collages weten te raken. Collages zijn niet zomaar een opsomming of reconstructie. Voor mij werken ze pas als ze van één plus één een onbestemd getal maken. Deze collage van Sander Jacobs maakt bij mij iets los. Het toont een dramatisch beeld, dat met zichzelf spot. Ik krijg medelijden met de figuur. Jacobs heeft hier een beeld ontvoerd en gedwongen zich tot iets nieuw te organiseren. De verontwaardiging en machteloosheid van het personage dat niet weet wat hem overkomt, intrigeren me. Het personage lijkt broos, kwetsbaar in deze nieuwe gedaante. Hij weet niet in welk verhaal hij plots een rol krijgt. De manier waarop Jacobs de figuur uit zijn context trekt, werkt verstillend en bevreemdend. Het roept meer vragen op dan het verduidelijkt.
HILDE GOOSSENS
Kötbullar met Amélie I
acryl, 80 x 80 cm
Köttbullar zijn de vleesballetjes die je in Ikea kan eten. Amélie is mijn dochter en houdt ervan om er te eten. Ze ordent alles op haar dienblad: de glazen, het bestek, sausjes, peper en zout. Ze vindt het fantastisch. Tijdens één van onze bezoeken nam ik foto's met mijn smartphone. Ik vond het plafond heel interessant in deze industriële ruimte. Die is aangekleed als een gezellig restaurant. De nutsvoorzieningen zijn zichtbaar tussen de lange draden, waar hippe lampen aan hangen.
De structuur van de ruimte neemt driekwart van het schilderij in. Het onderste gedeelte van dit werk zorgt er voor het figuratief blijft, al is het natuurlijk ook abstraherend. Bij de 2 versies van ‘Köttbullar met Amélie’, draaide ik beide werken 180° en overschilderde ik het beeld, zonder de eerste laag weg te werken.
Als 5-jarige zat ik al op de Academie van Waasmunster, om in het vijfde middelbaar eindelijk naar Sint-Lucas te mogen. Ik studeerde af in 1997 in de richting Vrije Beeldende Kunsten.
Ik schilder wachtende mensen en vluchtige momenten, waarbij ik speel met de spanning tussen wachten en vluchten. Het zijn figuratieve werken met veel abstracte elementen. Ik schilder met gebroken kleuren die wedijveren met uitgespaarde witten. Daardoor ontstaat een ritmisch spel van visuele concentraties, die het licht benadrukken.
Sassafras De Bruyn:
Het werk van Hilde Goossens lijkt een onderzoek naar vereenvoudiging en verstilling. Vooral de beelden waar ze echt de grens met abstractie opzoekt, fascineren me. Ze wijzen me erop dat het menselijk brein overal concrete vormen en figuren in wil herkennen. Dit beeld stelt mij de vraag waarom we beelden willen ontrafelen of oplossen.
Op een geslaagde manier brengt Hilde hier een krioelende, levendige massa terug tot patronen, tot een spel van kleurvlakken die het tafereel anoniem en afstandelijk maken. Het voelt alsof je onder de vlakken nog ergens de uitgestrekte, veelstemmige rumoerigheid hoort, maar ze het geluid heeft gedempt met haar vlakken, als geluiddichte dekentjes. De scène staat stil.
